Arpanet ya da gercek adiyla Gerald Donald yeni albumuyle karsimizda. 2002'de cikardigi "Wireless Internet" albumuyle cok buyuk basari kazanmisti. Acikcasi Rephlex'ten cikardigi 2. albumu "Quantum Disposition" ile cok sevisememistim ama yeni albumu "Inertial Frame", "Wireless Internet"in guzelligini tasdikler nitelikte.Albumden once single piyasaya cikti. "Reference Frame" adli single albumdeki 3 parcayi iceriyor ve bir nevi albume goz atmamizi sagladi. Daha sonra ise album geldi.
Album 47 dakika ve bunu dolu dolu gecirmenizi sagliyor. Ozellikle Rephlex'in etkisi kalktiginda eski oldskool ve nuskool electro bakis acisina tekrar donmus genelinde. Albumun sonunda deneysellige de el atmis hic cekinmeden. Bu da cok olumlu bir etki yaratmis.
Ilk parca "Universe Oscillation", cok basarili bir electro altyapisi ile gotik bir melodinin birlesimi. Koyaanisqatsi icin uygun bir parca olabilirdi. Bu hava 2. parca olan "Grossvater Paradoxon"'da da yer aliyor ancak bu sefer filtre edilmis bir vokal de giriyor isin icine. "Wireless Internet"'in acilis parcasi "The Analyst"'ten beri ozledigim bir seydi bu. Arpanet'in vokal ve muzik birlesimi cok basarili ve kullandigi zaman ortaya cok guzel sonuclar cikariyor.
Albumde bu ana kadar esen mistik ve dinleti havasi 3. parca olan "Axis Of Rotation" ile bir anda degisiyor. Rephlex icin bicilmis kaftan olan parca cok basarili. Arpanet'in klasigi olan kesik melodiler (Kesik dediysek Mr. Oizo kadar degil tabii) keskin kicklerle birlesince ortaya guzel bir uyum cikmis.
Arkasindan gelen yine hafif mistik bir klavye sesinin hakim oldugu ve albumun bence en dikkat cekici parcasi "Infinite Density". Bu parca "Reference Frame" plaginda da yer aliyordu ancak albumdeki edit versiyonu. Vurucu ve duyglu bir melodiye eslik eden keskin aksak kickler diyebilirim kisaca.
Arkasindan gelen "Zero Volume" ve "Twin Paradox" havayi biraz agirlastiriyor. Enerji "No Boundry Condition" ile geri donuyor ancak "Schwarzchild Radius" ile deneysel bir melankoli havasina burunuyor. Onu takip eden "Event Horizon"'in vokali ise albumun melodisine uygun sekilde filtrelenmis ve guzel bir uyum icinde.
10. parca "Chandrasekhars Limit"'in minimalist bir electro havasi var ancak cok begendigimi soyleyemem. Biraz arada kalmis durumda. Onu takip eden "Ergosphere" ise deneysel bir havada ve bir onceki gibi cok etkileyici degil. Benzer deneysellikte olan 12. parca "Lorentz Contraction" ise cok daha hakkini veriyor tarzinin. Parcada belli noktalarda cok guzel rahatlama anlari yasaniyor ve ilginc bir his acikcasi.
Son parca olan "Gravitational Lense" ise deneyselligin bir adim ilerisinde. Muslimgazue'un biraz daha modern versiyonu bir parcayi andiriyor. Benzer kick kullanimlari dikkat cekiyor cidden.
Album genelinde basarili. Son 4 parca biri haric Arpanet'in cok fazla tarzi diyemeyecegim ancak albumun ilk 9 parcalik bolumu ve 12. parca dogrudan Arpanet imzali ve tadina doyulmayacak cinsten. Arpanet'in electro'ya ve deneysellige farkli bakis acisini guzel bir sekilde gozler onune sermis album. Daha once Arpanet'le tanisanlar icin mutlak tavsiye ederim. Tanismayanlar icin de tanisma vakti olabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder