Kaiser Chiefs 1997 yılında Leeds'de kurulan bir grup. Oldukça eski gibi görünse de ilk albümlerini çıkarmak için 8 yıl beklemiş olmaları da ayrı bir konu. Ancak bu 8 yıllık bekleyişin meyveleri de bir hayli bol oldu. 2005 yılında çıkardıkları "Employment" adlı albümle boylarından büyük başarılara imza attılar dersem sanırım yanılmış olmam. Albüm İngiltere'de albümler listesinde 2 numaraya kadar çıktı, Amerika'da ise 86. oldu listelerde. Ayrıca albüm gruba 2006 Brit Awards'da en iyi rock grubu, en iyi rock performansı ve en iyi İngiliz grup ödüllerini kazandırdı. NME dergisinin ödüllerinde ise en iyi albüm ve en iyi giyinen sanatçı (Ricky Wilson) ödüllerini bohçalarına koyup götürdüler.
Bu ödülleri Universal'ın anlaşma teklifi izledi. Buraya kadar her şey iyiydi. 2 yıllık bir aradan sonra stüdyoya girdiler ve karşımıza heyecanla beklenen "Yours Truly, Angry Mob" albümüyle çıktılar. Albüm fişek gibi 1 numaraya fırladı İngiltere'de. Amerika'da bile 45 numaraya çıktı.
Ama bahsedeceğim güzellikler ne yazık ki burada sona eriyor. Bu konuda nereden başlayayım bilemiyorum ama albümü genel olarak inceleyeceğim ve dikkatimi çeken noktaları sayacağım. Öncelikle belirteyim, objektif olabilmek için albümü 4-5 kere dinledim arka arkaya. Hiçbirinde de dinlerken yüzüm gülemedi.
Albümde ilk dikkatimi çeken şey vasıfsız sözler. Yazılmış olmak için oradalar çok belli. İlk albümden sonra canlı performanslarının etkileyici olduğunu da söylemek lazım ancak sırf konserler için wohooo wohoooo (Highroyds), la la la lalalala (I Can Do Without You), Ruby Ruby Ruby Do Ya Do Ya Do Ya gibi bölümleri geçtim zaten bunlar artık ciddi anlamda ucuz numaralar olarak gelmeye başladı. Ancak vokallerdeki sorun bununla kalsa iyi. "Love Is Not A Competition" ve "Boxing Champ" adlı iki çalışma var ki evlere şenlik. Özellikle ilkinin sözleri ciddi anlamda aptalca. İkincisininki klasmana bile girmiyor.
Tamam sözler ilk albümde de hayran bırakmıyordu ama bu albümde vasatın üzerine çıkamıyor hiçbir noktada. Bu da elde olmadan rahatsız ediyor insanı. Bunun haricinde nakaratın Türkçe Pop şarkılardan kıl olduğumuz gibi 18 kere nakarat olarak dönmesi de ayrı bir konu artık oraya girmeyeceğim. Bence ilk albümde olduğu gibi söyle bir 3-4 bekleselerdi de karşımıza bununla çıkmasalardı. Ama burada Universal'in baskısı olmuş da olabilir.
Albümde beni bir nebze olsun olumlu düşünmeye sevk eden 2 çalışma var, "Heat Dies Down" ve "Learnt My Lesson Well". Bunun yanında dinlerken kurt döktüğüm çalışmalar da "Highrods", "Love's Not A Competition", "I Can Do Without You", "My Kind Of Guy" ve "Boxing Champ".
Albüm müzikal açıdan ise "Employment"'a göre hiçbir olgunluk sergilemiyor hatta birçok yönden daha acemice. Hani bu ilk albümleri olsa ve "Employment"'ı sonra çıkarsalar anlarım ama öyle de değil. Sadece gitar soloları daha olgun ancak onun haricinde albüm boyunca tüm akustik, indie, punk denemeleri karavana vurmuş.
Benim için özünde ciddi bir hayal kırıklığı oldu albüm. Rock Werchter'deki performanslarını izleyip izlemeyeceğim de ne çalacaklarının listesine bağlı olacak tamamen. Yeni albümün ağırlıkta olması durumunda doğrudan hayatım boyunca adını duymadığım 2. sahnedeki Sioen'e şans veririm.
Bu arada son aldığım habere göre 1 Temmuz 2007 günü Galler prensesi Lady Diana için yapılacak anma gününde konser vermeleri için davet edilen grup, bu ricayı reddetmiş. Sebebini ise vokalist "Ricky Wilson" Diana'yla tanışmamış olması ve tanımadığı birinin anma gününde çalmanın anlamsız olacağı olarak açıklamış. Bu da magazin haberimiz olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder