Spoon - Ga Ga Ga Ga Ga (Merge, 2007)

Texas'tan çıkan başarılı indie rock grubu Spoon 1996'dan beri profesyonel müzik hayatının içerisinde. Grup vokal ve gitarda Britt Daniel, bateride Jim Eno, bas gitarda Rob Pope ve arka vokal ile klavyede Eric Harvey'den oluşuyor.

Grubun ilk albümleri de müzikal açıdan şu anki kadar olgun olmasa da güzeldi ancak grubu dünya çapında tanıtmaya yetmedi. Grubun müziği genel olarak basit ve rahat olarak nitelendirildi derinliğine inmeden. Bu son albümleri "Gimme Fiction"'a kadar devam etti. Bu albümde grubun aslında sadece basitlik değil, basitlikten güzellik ortaya koyduğu dikkati çekmeye başladı sonunda. Albüm Amerika'da büyük bir başarı kazandı ve daha yoğun takip edilmeye başlandı.

Grubun yeni albümü Ga Ga Ga Ga Ga (5 tane var) Temmuz ayında Amerika'da Merge, Avrupa'da Anti etiketiyle piyasaya çıktı. Albüm doğrudan büyük bir kucaklamayla karşılandı. Bana göre eleştirmenlerin biraz geç yaptığı bir hareket oldu bu ancak açıkçası bugüne kadarki en olgun ve güzel albümleri olması sebebiyle de denk geldi. Albüm Amerika'da listelerde ilk 10'a kadar yükseldi. Avrupa'da ise beklenenden büyük bir ilgi gördü.

Spoon gerçekten çok basit bir müzik yapıyor. Kendilerini zorlamıyorlar. Gerek de yok. Basit melodilerle buna çok uygun vokalleri birlikte konuşlandırdıklarında ortaya çok güzel parçalar çıkıyor. Albümün açılış parçası "Don't Make Me A Target" bunun en uygun örneği. Rock'a minimalist bir bakış açısı diyesim bile var. Alttaki 4'lük gitar melodisi bunu gerektiriyor açıkçası. Keza aynı minimalist yapı "The Ghost Of You Lingers"'da da var. Birindeki gitar melodisi diğerinde klavye melodisine dönüyor sadece.

Bu basitlik parçalar arasında rahat bir akışı da sağlıyor. Albüm bu şekilde tek çırpıda dinlenebiliyor. Bu da albümün başarısı. Tam anlamıyla bir bütünlük var diyebilirim rahatça. Ama bu konuda vokalin başarısı da es geçmemek gerekiyor. Britt Daniel gittikçe yerini sağlamlaştırıyor Rock vokalleri arasında gerek ses kullanımı, gerekse ses rengiyle kendini farklılaştırıyor. Elbette sesi bir Rufus Wainwright gibi kendi başına etkileyici değil ama nasıl kullanacağını çok çok iyi biliyor.

Parça falan beğenmedim albümde. Albüme hasta oldum. Yılın en iyilerinden biri olmaya aday gönlümde.

MP3: Spoon - Don't Make Me A Target
MP3: Spoon - You Got Your Cherry Bomb

Spoon resmi sitesi
Spoon @ MySpace

The Clientele - God Save The Clientele (Merge, 2007)

The Clientele 3. albümüyle karşımızda. Ruhu okşayan bir akustik rock grubu ve işlerini gerçekten çok iyi yapıyorlar. İlk iki albümlerinde yakaladıkları başarıyı artırarak devam edecekleri de ortada bu albümle.

Şimdiden uyarıyorum, ıslık çalamayanlar bu albüme kıl olacaklar çünkü parçaların en az yarısına ıslıkla eşlik etme güdüsüyle doldum. Haliyle ettim de. Çok da zevkli oldu. Çünkü melodiler basit ve etkileyici. Çok cezbedici. Tüm bu melodilerin üzerine bir de Alasdair MacLean'in sesini koyun. Değme keyfe.

Açıkçası ilk iki albümlerini düşündüğümde bazen parçaların neredeyse aynı tornadan çıktığı hissine kapılıyordum. Notalar bile benzer geliyordu her ne kadar şarkılar çok güzel olsa da. Ufak nüanslar vardı sadece. Ama bu albüme geldiğimizde farklılıklar artık daha keskin çizgilerde. Parça yapıları gayet oturaklı. Eleştirilere çok açık bir cevap. Bizi asla küçümsemeyin diyorlar sessiz ve duygusal bir şekilde.

Albümde yaylıların çok açık bir yoğunluğu var. Piyano ise duygusallığın sözlerle doruğa ulaştığı noktalarda artık suyun taşması için kullanmış sanki. Kasıtlı faul yapıyorlar. Duygularımla bu kadar oynamaya ne hakları var?

Alastair'in vokali demişken albümdeki sözlere de bir parantez açmak gerekiyor. Elbette sadece duygusal müzikle ve güzel melodilerle etkileyicilik sınırlanmıyor. Alastair söz yazma konusunda çok yetenekli. Can alıcı sözleriyle parçaya daha da çekiyor insanı. İtiraf ediyorum, "Here Comes The Phantom"'un sözlerini ben yazmak isterdim. Çok kıskandım. Benim kalbim de keman gibi çalmak istiyor.

Albümü mutlaka dinleyin. Beğenmeyene parası iade türünden bir albüm.

MP3: The Clientele - Here Comes The Phantom
MP3: The Clientele - From Brighton Beach To Santa Monica

The Clientele resmi sitesi
The Clientele @ MySpace

Arcade Fire - Neon Bible (Merge, 2007)

Şimdi nereden çıktı bu indie ilgisi durup dururken deme hakkı herkeste saklı. Diyecek fazla da bir şeyim yok aslında. Artık Harun İzer'in baskılarına dayanamadım mı desem yoksa uzun zamandır garip bir tavırla yok saydığım bu türe karşı haksızlık ettiğimi anladım mı desem bilemiyorum. Ama sonuç olarak son dönemde ciddi biçimde indie rock ve türevlerini dinlediğimi söyleyebilirim. Ne diyeyim türlerle aramda soğukluk olmasını sevmiyorum. Şimdi arayı biraz yapma zamanı.

Arcade Fire 2003 yılında kurulan genç gruplardan biri. Ancak grubun üyeleri Win Butler, Régine Chassagne, Richard Reed Parry, Tim Kingsbury, Sarah Neufeld, Jeremy Gara ve William Butler kısa sürede grubun adını yukarılara doğru taşıdı.

Grup ilk albümleri ile indie rock'tan uzak olan benim bile dikkatimi çekmişti. Daha sonra yeni albümleri çıktığında da merakla oturdum başına. 1 ay kadar geç incelemiş olmam ise tamamen duygusal.

"Funeral" albümü 2004 yılında piyasaya sürüldü ve albüm için o zaman da, şimdi de söyleyebileceğim tek şey ilk albüm olarak muhteşem bir çalışma. Her ne kadar albümde tarz olarak bir çizgi tutturamamış olsalar da genelinde çalışmaların kalitesi üst düzeyde. Zaten bu albümle kendilerinin de beklemediğini açıkladığı bir ilgi hezeyanına kapıldılar. Kendilerine gelmeleri ise 3 yıl aldı.

Bu 3 yılın sonunda ise karşımıza "Neon Bible" albümüyle çıktılar Mart ayının başında. Albümde ilk dikkat çeken şey olgunluk. Ciddi bir olgunluk. "Funeral" albümüne göre gerçekten önemli seviyede gelişim gösterilmiş. Müzikalite daha üst seviyede ve birçok yönden de taşlar yerine oturmuş görünüyor. Eskisi gibi etki yaratmak için kendini yırtan gençler yerine daha doğru notalara basmayı tercih eden bir "grup" var artık karşımızda.

"Neon Bible"'a baktığımızda vurguyu çok daha sakin bir şekilde verdiğini görüyoruz. Çalışmalar çok etkileyici ama bunu yorulmadan yapıyor izlenimi veriyorlar. Bu da grubun kendini daha tanımış olduğu izlenimini veriyor bana açıkçası.

Albümde zaman zaman yapısal olarak eski akımlara gönderme yapılıyor ve folk rock sınırlarında geziniliyor. Ancak ağırlık yalın bir indie rock çeşitlendirmesi olarak nitelendirilebilir. Bu arada "Windowsill" adlı çalışmanın sözleri beni gerçekten etkiledi. Belirtmeden geçmeyelim.

Albüm hakkındaki tek sorunum "Neon Bible" adını seçtikleri çalışmanın bana göre albümü taşıyacak nitelikte olmaması. Ama artık o kadar da olsun değil mi?

Dikkat çeken çalışmalar:

1) Black Mirror
2) Keep The Car Running
6) Ocean Of Noise
8) (Antichrist Television Blues)
9) Windowsill
10) No Cars Go

Arcade Fire Resmi Sitesi
Arcade Fire @ MySpace

Albümün ilk single'ı "Black Mirror" parçası Arcade Fire'ın resmi sitesinden alınmıştır.