The Rapture Gabriel Andruzzi, Luke Jenner, Matt Safer ve Vito Roccoforte'den oluşan bir indie rock grubu. Bir saniye olmadı. Bu tabir hafif kaldı. Indie rock, funk, groove vs. grubu. Bu daha iyi.
1999 yılında ilk albümleri "Mirror"'ı çıkardılar ve bunu 2003 yılında "Echoes" takip etti. Ancak bu albüm çıkmadan önce piyasaya 2002 yılında sürülen "House Of Jealous Lovers" adlı çalışmalarını plak olarak yayınladıkları anda tüm dünya onları tanıdı. New York'tan tüm dünyaya yayılan bu indie disko havası yeni albümle aynı hızda devam etme amacında.
Grup Marshall Jefferson'dan Uriah Heep'e kadar geniş bir etkilenme içerisinde olduklarını ve amaçlarının insanları eğlendirmek olduğunu belirtiyor. "DJ'lerin 70'lerin rock şarkılarını kullandıkları, hip hop sanatçılarının elektro house yaptığı bir dönemdeyiz. Kendi açımızdan tarzlara takılı kalmayıp bizi ve insanları eğlendireceğine inandığımız müziği yapıyoruz" diye açıklıyor durumu perküsyonist Andruzzi.
Dürüstçe söylemek gerekirse grubun en önemli çekiciliği de türlere bağımlı kalmamalarından ve çok farklı etkileşimleri başarılı bir şekilde birleştirmelerinden kaynaklanıyor. Ayrıca grupta 2 vokalist olması da onların esneklik payını ciddi ölçüde artıran bir faktör.
Aslında Rapture'ı tebrik etmek gerekiyor. "House Of Jealous Lovers"'ın bomba gibi ortalığı karıştırmasından sonra heyecana kapılıp gelişi güzel bir albüm hazırlamadılar. Zamanı kullandılar, beklediler ve "Echoes"'dan tam 3 yıl sonra sabrımızın tükenmeye başladığını anlayıp yeni albümlerini bize sundular. Beklediğimize değdi.
Yeni albümlerine gelince söylenebilecek ilk şey yüksek ses seviyesinde olduğu ve dans pistlerini ortadan ikiye ayıracağı. Albümde kanımı kaynatan o kadar çok çalışma var ki derdimi anlatmam çok zor. O sebeple her birini ayrı incelemek gerekiyor.
Bu arada lafı uzatmadan Ewan Pearson ve Paul Epworth'e de değinmek gerekiyor. Albümün prodüktörleri çok başarılı bir iş çıkarmışlar. Her ne kadar sesler açısından karmaşık bir yapıda olsa da her şey çok temiz ve insanın kulağına en uygun hitap edecek notkada.
Çalışmalar:
1) Don Gon Do It - Albümün açılış parçası "House Of Jealous Lovers"'ın 2006 versiyonu. Funk ve indie'nin birleştiği bir altyapısı var. Ayrıca melodi sebebiyle 80'lerin havası da eksik olmuyor. Koro bölümü geldiğinde ise şarkıya bağırarak eşlik etme isteği had safhada.
2) Pieces Of The People We Love - Doors döneminden kalan bir koku taşıyor çalışma ancak modern olduğunu da söylemek lazım. Çok güzel yapısı olan, eğlenceli ve enerjik bir çalışma.
3) Get Myself Into It - Afro funk girizgahına sahip çalışma daha sonradan muhteşem bir indie rock diskoya dönüşüyor. Vokal ise kulaklara tüm gücüyle hükmediyor. Çalışmadaki saksafon ise kimin fikriyse elini öpmek lazım. Salına salına dans edesim var.
4) First Gear - Elektronik ağırlıklı bir girişin arkasından gelen vokalle indie'nin ilk adımı atılıyor. İlk üç çalışmaya göre de daha yavaş bir tempoda ancak melodi her devreye girdiğinde ortalık şenleniyor.
5) The Devil - Güzel bir gitar girişinin arkasından delicesine eğlenceli bir yapıya bürünüyor. Luke Jenner grupta 2 vokal olmasının faydasını en güçlü biçimde ortaya koyuyor. Çok başarılı. Groove'un tavan yaptığı an.
6) Whoo! Alright-Yeah... Uh-huh - Groove'un tavan yaptığı derken biraz erken davranmış olabilir miyim acaba? Yeni bir groove'la karşımızda çalışma. Doğrusu The Devil kadar ön planda değil groove ancak kendi yapısı içerisinde yine çok güzel.
7) Callin Me - Oldukça sert bir girişe sahip. Özellikle bateri hafif de efektlerin etkisiyle ortalığı karıştırıyor. Vokal ise tüm bu gücün aksine çok sakin ve yumuşak. Indie Rock tanımına daha uygun duruyor. Karşama arasında huzur.
8) Down For So Long - 70'lerin funk havasının indie ile karışımının yoğun olduğu bir çalışma. Eğlenceyi güzel bir havayla kucaklıyor. Özellikle Andruzzi açısından dikkat çekici.
9) The Sound - Yine yoğun gitar girişli bir çalışma. Çok sürmeden indie rock olaya el koyuyor. Bateri enerji ve hareket katıyor. Bunun yanında vokal de aşağı kalmıyor.
10) Live In Sunshine - Aksak vuruşlu anternatif rock havasında başlıyor. Bu bakımdan "A Perfect Circle"'dan çok da farkı yok gibi duruyor. İngiltere'nin yağmurlu havasının etkisi var desem de New York'da böyle bir hava fazla yok.
The Rapture
Parçaların tanıtım linkleri Juno Records'dan alınmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder